“Ik bén chicklit!”

Lisette Jonkman: “Ik bén chicklit!”

Verslingerd, dat wordt de titel van haar derde boek, dat tevens het vervolg zal zijn op Verkikkerd. Heerlijke chicklits, terwijl Lisette Jonkman vroeger toch liever griezelverhalen schreef. Wat Jonkman nu ook schrijft maakt niet uit, ze heeft de harten van vele lezers gestolen.

Jonkman wordt overal geroemd om haar schrijfstijl. De website Adorable Books noemde haar de ‘koningin der Nederlandse chicklits’ en ze wordt vooral geprezen om haar verfrissende en ronduit hilarische manier van vertellen.  Dat resulteerde er in dat haar eerst boek, Glazuur, door Chicklit.nl werd verkozen tot ‘boek van het jaar 2012’. Een prestigieuze prijs waar je u tegen zegt.

De jonge schrijfster is vooral heel actief op social media. Dat was ze al voordat ze haar auteurscontract had. Ze wil er niet over liegen, stiekem is ze wel een beetje verslaafd aan Twitter en Facebook. “Het is tof omdat ik mijn eeuwige cognitieve diarree erop kwijt kan en mensen dat nog leuk vinden ook.” Zo’n antwoord toont aan dat Jonkman niet alleen in haar boeken een geestig brein is, maar ook daarbuiten. “Daarnaast is het fijn om het contact met mijn lezers laagdrempelig te houden. De random gesprekken met iedereen vind ik erg gezellig.”

Jonkman kan het niet alleen goed vinden met haar fans, ook met andere Nederlandse chicklitauteurs kan ze zeer goed overweg. “Ik zie ze ook niet als rivalen, eerder als collega’s.” Die instelling resulteert in leuke ‘werkuitjes’. Zo ging ze laatst samen met Astrid Harrewijn, Chantal van Gastel en Gillian King eten in Utrecht. “Ons doel was om het over werk te hebben, maar uiteindelijk werd het gewoon een soort vriendinnenavondje.” Dat toont wel aan dat de schrijfsters het goed met elkaar kunnen vinden. Dat blijkt trouwens niet alleen uit hun gezamenlijke etentjes, maar je merkt het ook aan hun ronduit hilarische twittergesprekken, waarin de schrijfsters elkaar complimenteren, grappen maken of gewoon heerlijk babbelen over typische vrouwendingen.

v.l.n.r.: Gillian King, Chantal van Gastel, Astrid Harrewijn, Lisette Jonkman

Jonkman is niet alleen schrijfster in hart en nieren maar ze is ook een echte boekenwurm. Op de vraag hoeveel boeken ze al heeft verzameld, antwoordt ze verbaasd (en met een dikke knipoog): “O, hoor je dat bij te houden?” Hoeveel boeken ze precies heeft weet ze dus niet, maar ze heeft ondertussen wel een boekensysteem ontwikkeld waarbij al haar boeken nooit tegelijk in haar kast passen. “Ik blijf nieuwe exemplaren kopen, krijgen en lenen. Gelukkig is ongeveer een kwart van mijn boeken standaard uitgeleend, waardoor ik anderhalve ‘Billy’ vol boeken heb en ik de overige planken kan gebruiken voor andere noodzakelijke rommel, zoals en zak waxinelichtjes.” Alhoewel ze niet weet wat die in haar boekenkast doen.

Inspiratie haalt Jonkman uit allerlei zaken: “Uit mijn eigen leven, verhalen van vrienden, de radio, muziek, films… Mijn hoofd is een soort borrelende kookpot waar op de raarste momenten de beste ideeën uit komen.” Dat niet alleen, soms krijgt ze de beste plannen op de meest onmogelijke plaatsen: “In de auto, op de wc, onder de douche…” Meestal suddert een verhaal gewoon een tijdje in die kookpot achter in haar hoofd voordat ze er iets mee doet. “Het begint vaak met één situatie, met een omgeving of met een gevoel. Zo ontstaan de meest wonderlijke verhalen.”

Op je website zeg je dat je non-stop rare dingen meemaakt. Wat is het gekste dat je ooit hebt meegemaakt?
“Dat is een moeilijke vraag. Ik kan je best vertellen wat het raarste is wat ik de afgelopen week heb meegemaakt, maar óóit? Misschien is het wel een van mijn gevleugelde, ongemakkelijke uitspraken. Ik vierde kerst met de familie van mijn vriend Laurens. Ik was nog niet vaak onderdeel geweest van het samenzijn van de complete familie. We waren chic uit eten met zesendertig gangen en ieder gang had natuurlijk zijn eigen wijntje. Het dessert bestond uit een bolletje ijs met een framboos erbovenop. Geholpen door een paar drupjes wijn bekeek ik het stuk fruit eens goed en toen riep ik verbaasd uit: “Hé, er zit haar op mijn framboos!” Net op het moment dat het even helemaal stil was. Het ergste was dat ik in eerste instantie helemaal niet snapte waarom iedereen onder tafel rolde van het lachen. Deze uitspraak achtervolgt me denk ik de rest van mijn leven. Ik heb hem een jaar later met kerst in schilderijvorm gekregen van de broer van Lau, dus vergeten kan ik hem sowieso niet meer: hij hangt pontificaal op onze wc.”

De ‘gevleugelde’ uitspraak

Speaking of, hoe staat je vriend tegenover je schrijfcarrière?
“Die vindt het natuurlijk super dat het zo goed gaat. Lau geeft me vaak een duwtje in de juiste richting, door te vragen of het schrijven goed ging en zo nee, of ik dan misschien nog even wil schrijven in plaats van samen film kijken. Hij is ook degene die me met twee benen op de grond plant als ik mezelf met andere schrijfsters ga vergelijken. Dan herinnert hij me er even aan dat ik 10.000 boeken heb verkocht en hoe godsallejezus veel dat wel niet is. Soms moet ik wat meer in het moment leven in plaats van me te laten leiden door dromen over de toekomst. Zonder Lau als mijn anker voor de vandagen, zou ik waarschijnlijk altijd in morgens leven.”

Wat is het leukste wat je tot nu toe op schrijfgebied hebt meegemaakt?
“Ai, zoveel keuze! Natuurlijk was het winnen van de schrijfwedstrijd een euforisch moment. En het ondertekenen van mijn eerste contract; ik heb de kurk van de champagne nog, dat brengt geluk. Het allerleukste ooit was misschien wel de fan art die ik een paar maanden geleden kreeg. Een lezeres had de moeite genomen om een portret te maken van Lucy en Kikker. Het was zo mooi!”

Het je nog dromen op schrijfgebied?
“Nog heel veel, gelukkig! Ik was dit jaar op het boekenbal. Niet dat ik iemand kende, maar alleen al het idee… het was een droom die uitkwam. Ik zou ook graag in de Bestseller Top 60 willen staan, of meemaken dat een boek verfilmd wordt. O, en de NS Publieksprijs wil ik ook wel. Ben ik aan de beurt? Ja? Nou, doe mij dus maar alles. Bedankt!”

Hoe sta je er tegenover om internationaal te gaan met je boeken?
“Nou, dat lijkt me maar niets hoor. *PROEST* Dat lijkt me geweldig! Ik zie weleens foto’s van Tahereh Mafi of John Green voorbij komen waarop ze hun vertaalde boeken showen. Dan zit ik bijna kwijlend voor het beeldscherm. Stel je voor dat je boeken worden uitgegeven in een taal die je zelf niet eens spreekt. Of in een alfabet dat je niet kent. Ik flip al bij de gedachte dat in Nederland heel veel mensen mijn boek lezen, laat staan hoeveel dansjes ik zou moeten doen als er een vertaling van een van mijn boeken komt.”

De fanart van Joany de Vries (Craving Pages)

Op welke passage uit een van je boeken ben je het trotst?
“Ik kan me herinneren dat ik tijdens het schrijven van Glazuur op zoek was naar een lelijke fruitsoort om borsten mee te vergelijken en dat ik toen na een halve dag peinzen kwam met ‘cactusvijgen’.”

Op welk personage uit een van je boeken vind je jezelf het meest lijken?
“Sophie Simons, de hoofdpersoon uit Glazuur. Ik heb haar personage grotendeels op mijn eigen karakter gebaseerd. Ze is niet honderd procent mijn evenbeeld hoor, maar we lijken wel erg op elkaar. Veel dingen die haar zijn overkomen, zijn een soort mini-anekdotes uit mijn eigen leven. Zoals een stukje chocola in je mond stoppen, dat vervolgens tegen je tong begint te wriemelen en een spin blijkt te zijn. Ieuw!”

Wie is je favoriete schrijfster?
“Sophie Kinsella. Ze weet de stem van haar hoofdpersonage altijd perfect neer te zetten zodat je precies de goede mix van gêne, bewondering en hilariteit in het verhaal krijgt. En haar mannelijke hoofdpersonen zijn zo lekker… hoe zeg je dat? Het zijn altijd van die verkreukelde mannen die niet per se superknap zijn, maar wel retesexy.”

Als je één boek zou mogen kiezen wat iedereen moet lezen, welk boek zou dat dan zijn?
“Een weeffout in onze sterren van John Green. Ik begon eraan met de gedachte dat dit weer zo’n formuleboek was met het magische woord ‘kanker’ erin en daardoor vast heel zielig, maar het is gewoon zo’n geraffineerd en tastbaar verhaal. Ik heb zelden binnen één boek zo hard gelachen en zo hard gehuild. Lau kwam thuis toen ik midden in een jankbui zat en hij raakte helemaal in paniek: ‘Wat is er? Lis, wat is er gebeurd?’ En ik snikte: ‘Het boek is zo mooi.’”

Je verklapte laatst dat je 3^e boek een vervolg zou zijn op Verkikkerd. Hoe staat het er mee?
“Medium tot goed. Ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat ik mijn deadline deze keer ook daadwerkelijk ga halen, wat wel prettig zou zijn. Het verhaal leidt al echt een eigen leven en dat is goed. Verkikkerd ging ook met me op de loop en dat heeft het boek alleen maar goed gedaan.”

Lisette Jonkman (1988) werd geboren in Haarlem. Ze raakte al op jonge leeftijd gefascineerd door woorden. Haar eerste schrijfsels waren vooral griezelig, maar later werden haar verhalen grappig. Ze stuurde in 2011 haar verhaal Glazuur in voor de Chicklit Schrijfwedstrijd. Die won ze, wat haar een contract bij haar huidige uitgever, Luitingh-Sijthoff, opleverde. In 2012 lag Glazuur in de winkel en in de zomer van 2013 was ook haar tweede boek, Verkikkerd, een feit. Jonkman, bij vrienden beter bekend als Lis, studeerde journalistiek. Nu woont ze samen met haar vriend Laurens en haar konijnen Guusje en Whopper in een flat in Drachten.